Fotograaf Corry de Vries opent subtiel het podium van de winterstilte. De bewolkte lucht weerspiegelt in het water van de poel met hier en daar lichte tinten. De bomen demonstreren rust, zoals ze in dit jaargetijde gewend zijn. Gakkende ganzen zitten enkele groene percelen verderop. Aangezien van strenge vrieskou – nog – geen sprake is, blijven groepen Noord-Europese kieviten in onze streken.
In de vorige eeuw schreef de grote Vlaamse dichter Guido Gezelle een gedicht onder de gelijknamige titel Winterstilte. Onderaan de uitleg van drie begrippen uit het vers.
WD
WINTERSTILTE
Een witte spree
ligt overal
gespreid op ’s werelds akker;
geen mens en is,
men zeggen zou,
geen levend herte wakker.
Het vogelvolk,
verlegen en
verlaten, in de takken
des perebooms
te piepen hangt,
daar niets en is te pakken!
’t Is even stille
en stom, alhier
aldaar; en, ondertussen
en hore ik maar
het kreunen meer,
en ’t kriepen van de mussen.
Guido Gezelle (1830-1899)
spree: sprei
herte: hart
daar niets en is te pakken: daar er niets te rapen valt