Niet in het park, op de camping, een goedkoop restaurant of een verwaarloosde winkelstraat, zag ik haar voor het eerst, maar in een strak tempo fietsend langs de mooiste gracht van deze stad.
Ze knikte twee keer kort, lachte en stak een duim omhoog, waarmee werd gezegd: het zit tussen ons wel goed met wat geduld. Vertrouwen op troost in ruim gegeven tijd geeft hoop.
Zolang als mogelijk staarde ik haar na en toen ze linksaf een andere straat insloeg, zwaaide ze nog. Niet overmorgen of volgende week, maar in het midden van dit voorjaar raken we dé verwarring kwijt.
Tijdens een wandeling langs een gedroomd wit strand ergens halverwege mei, voelen we ons bevrijd. Ze hoeft dan eigenlijk niet veel te zeggen, want met het knikken van haar hoofd doorgrond ik haar.
Wiebe Dooper
© foto Annemie de Wijk