Van te voren was afgestemd dat we samen in een hokje elkaars potlood vast zouden houden, maar dat kwam er niet van.
Stemmen in een bejaardenhuis. Mag ik dat nog wel zo noemen? Bij binnenkomst direct geklaag door mijn metgezel dat de deur openstond en dat het koud werd. Gelijk op zijn nummer gezet met de woorden “oud vel” en “ik ben zijn mantelzorger” naar het verwonderde publiek, medestemmers in de rij.
De progressieven die het stembureau bemensten (politiek correct omschreven) keken al even op. Toen we aan de beurt waren, moest de zonnebril even af, want de foto op onze identiteitskaart moest natuurlijk enige gelijkenis tonen met de betreffende persoon.
Nadat wij deze eerste test doorstonden, kregen we maar liefst 2 stembiljetten per persoon aangereikt. Ja! Ook het waterschap kon onze stem goed gebruiken. Langzaam vooruit schuifelend richting stemhokje vulden wij onze tijd door tamelijk luidruchtig aanwezig te zijn. Dat talent hebben wij. Licht irritant en nog een schepje erbovenop.
Bij elke klank van kritiek uit de zaal, suste ik dat met de uitspraak dat wij een uitje hadden van de stichting. De lachers kregen we op onze hand. Niet letterlijk, want als je dan ook je potlood vasthoudt, heb je zomaar een me-too klacht aan de broek.
Uiteindelijk waren wij aan de beurt om ons democratisch recht uit te oefenen. Hier had ik mij al weken op verheugd. Natuurlijk was mijn metgezel veel eerder klaar en liep mij te pushen om op te schieten. Uiteraard met harde stem door het stemlokaal. Geërgerde en geamuseerde blikken waren zijn beloning. Toen ik uitriep dat ik veel te weinig tijd had om al die vakjes in te kleuren kon er bij veel omstanders toch wederom een lach vanaf.
Uitgekleurd en netjes gestemd, maakten wij ons op om het stembureau te verlaten. Volgens mij waren de nog aanwezigen daar blij mee.
Een inwoner van Súdwest-Fryslân