’t Buurkind sterft bij smaakgebrek,
’t wil gevoed zijn met melk en lof
in de schaduw van de grote olijfboom.
In de ogen de wakende wankele droom
soezend boven extreem koude kilheid
van ’t andere angstige nabuurlootje.
De wijnrank z’n honingzoete druiven
hangen wel ’t allerhoogst, doch
de traptreden gebrekkig gammel,
‘n misstap stort de beklimmers
rap-ruw-rauw-roemloos naar benee.
Van de sjofelste besjes perst men
de zuurste natuurazijn.
Te graag bemind is de pure honing
die heftig bebloed van spitse stekels
vurig met punttong wordt afgelikt.
Toch wil ‘t melkkind begerig spelen
met ’t andere bevreesde buurtgenootje.
Ook al met enkele druppels zuivere
honing overwint de vriendhonger,
en slikken ze getwee haatwoorden door,
en schrijven ze in ’t zand hun angst,
krassen hun vriendschap in ‘t steen
vertellen elkaar ’t geheim van vrede
beblazen door verwarmende hechtingswind.
Palestina: land van olijfbomen en wijnranken!
Israël: land van melk en honing!
Laat samensmelten verlangen en verwachting,
de oude vuren van liefde, geef vrede hoop.
© Elsijn Eelsingh