Vanmiddag deed ik kort enkele boodschappen. Toen ik de supermarkt uitkwam zag ik aan de andere kant van het winkelplein een man van omstreeks zeventig jaar staan met een hondje. Hij had het dier voorzien van een fluoriserend vest.
We spraken over dat lichtgevende vest. De eigenaar liet me weten dat ze diverse keren bijna onderuit waren gereden door fietsers op de stoep, maar ook door brommers op het zebrapad. ‘We willen overal zichtbaar zijn. Dat vest is hard nodig. Daarmee bescherm ik Natasja’, zei hij onomwonden.
Toen ik vroeg of Natasja een boomer was, bevestigde hij dat. Tijdens zijn verdere toelichting ontdekte ik zijn Vlaams accent en maakte daar een opmerking over. ‘Maar met Natasja en mijn echtgenote, woon ik al tien jaar met veel plezier in Nederland’, klonk het.
Zijn vrouw verbleef ongetwijfeld in de supermarkt, maar hij keek geen moment naar de uitgang van de winkel. De focus was gericht op Natasja. En helemaal toen er een brommer hard aan kwam jakkeren. Hij pakte Natasja op en drukte haar zacht tegen de borst.
Wiebe Dooper