Een ministerschap is geen sinecure. Je moet het maar willen.
(tekst: column Bert van den Braak op Parlement.com)
De wijze waarop ministers worden gerekruteerd, is vaak merkwaardig. De laatste decennia ging het wel wat professioneler dan voorheen, maar voor een zo belangrijke functie gaat het om een wat schimmig proces. Nu is dat deels wel te begrijpen. Pas aan het einde van de formatie worden als regel de posten verdeeld.
Een ministerschap is geen sinecure. Minister Kernkamp i verhaalde in 1954 dat hij na zijn benoeming tegen zijn kinderen had gezegd: ‘Je moet er maar op bedacht zijn, dat je vader binnenkort zal worden uitgemaakt voor schurk, prul of landverrader en misschien wel voor alle drie tegelijk (…)’.1) Toen hij zijn woorden sprak was er nog sprake van grote gezagstrouw en waren er geen social media. Tegenwoordig kun je – of het nu komt door beleid of andere zaken – snel onderwerp worden van publiek debat of erger.
Een ministerschap vraagt veel: politiek gevoel, compromisbereidheid, verantwoordelijkheid, incasseringsvermogen, stressbestendigheid, teamspeler zijn, gevoel voor publiciteit en een goede conditie. De bereidheid om minister te worden, is geen vanzelfsprekendheid.
Leest u verder via: https://www.parlement.com/id/vmdehpyb9tzx/ministerschap_je_zou_ervoor_op_de_vlucht_gaan