Een dag of tien geleden bezoek ik met mijn achternicht Thea de vestiging van IKEA Groningen. De doorgaans gemoedelijke Thea is niet te stoppen in de Zweedse winkel. Het winkeluitje draait uit op een overlevingstocht.
Thea en ik vinden gemakkelijk een parkeerplaats voor de auto. Direct na het uitstappen verdwijnt de lach op haar gezicht en heeft ze nauwelijks meer oog voor me. Voor nieuw huisraad en beddengoed, ben ik afhankelijk van haar smaak, kennis en kunde. Dus overgeleverd aan mijn achternicht.
In de lift druk ik bijna op de knop van de verkeerde etage. ‘Kun je niet lezen?’, snauwt ze. Een beetje verkrampt slaag ik erin door middel van een tweede poging de juiste knop wel in te toetsen. Binnen amper twee minuten staan we op een afdeling met bankstellen, fauteuils, bureaustoelen, canapés en wat al niet meer.
Thea verwisselt in rap tempo een twintigtal meubels. Haar vragenvuur betreffende ieder meubel lijkt planmatig voorbereid. Wat vind je van de kleur? Wat vind je van de prijs? Is dat betaalbaar voor je? Correspondeert de uitstraling van dit meubel met het namaakschilderij van Modigliani? Het lukt me in deze eerste ronde telkens een passend antwoord te geven.
Op de beddengoedafdeling zie ik direct het juiste matras liggen, dat ik op internet heb zien staan. Thea wil er niets van horen, gaat op een stuk of tien matrassen liggen en wederom een serie vragen. Uiteindelijk ziet ze in dat mijn gewenste matras het beste is om aan te schaffen. Ergens in een hal kunnen we dat later afhalen.
Onderweg naar het restaurant gaan er allerlei snuisterijen in de winkelwagen. Als ik iets teveel naar links zwenk, hoor ik: ‘Koers houden a.u.b. en blijven volgen!’ We passeren oudere echtparen en nogal wat moeders met kleine kinderen. Deze IKEA-klanten maken een rustige indruk.
De dames achter de kassa dragen een blauw mutsje. Thea vindt het lelijk staan en zegt dat dermate luid, waardoor nogal wat klanten dit horen. Even later zitten we op leuke krukken aan een hoge tafel te dineren. Plots moet Thea enorm hoesten. Ze stikt bijna in drie of vier verkeerd doorgeslikte doperwten. Zeer snel is daar de IKEA-EersteHulp. Door een paar handelingen knapt Thea vliegensvlug op.
Ik stel Thea voor om naar de uitgang te gaan. Ze weigert. Dan heb ik het geluk aan mijn zijde. Thea ontvangt een appje van d’r echtgenoot dat een snelle thuiskomt handig is, vanwege onverwacht aangekondigd belangrijk bezoek. We vangen de terugreis aan. Onderweg praat Thea niet, alsof ik haar iets heb aangedaan.
Het matras ligt nog in de Groningse IKEA-hal.
Wiebe Dooper