Op 16 augustus 1969 schreef Godfried Bomans over Napoleon (geboren op 15 augustus 1769): “Hoe zie ik hem weer voor me, de kleine man in het groene uniform van kolonel der Garde Imperiale met het witte vest en de nauwsluitende, sneeuwwitte broek, die een ogenblik de indruk had kunnen wekken als zou hij zijn bovenbroek vergeten zijn als die gedachte niet volstrekt ontoelaatbaar was geweest. Mateloos was de verering, die ik hem toedroeg. Ik heb verschillende foto’s van mezelf, oud acht jaar, waarop ik met de hand in het matrozenpak gestoken een poging doe om korzelig en kort aangebonden in de lens te kijken, zonder ooit verder te komen dan een jongetje ddat met een onregelmatige stoelgang te kampen heeft. Want Napoleon, dit stond wel vast, was altijd wrevelig en afgebeten en hoe kwam dat? Ten eerste omdat hij alles beter wist, vervolgens omdat hij voor dat betere maar enkele seconden nadenken nodig had en tenslotte omdat dit dan ook gebeurde, precies zoals hij het zich had voorgesteld. Het resultaat hiervan was een diepe verdeeldheid, zoals iemand een enkele maal wel overkomt als alles volgens plan gebeurt. Alleen bij Napoleon was dit chronisch. En nu geloof ik, dat dit kinderlijke beeld juist is, al heb ik er nu geen bewondering meer voor. Ik wist toen niet wat ik nu wel weet: dat hij zonder illusies was.” (Werken IV, 840)
Bron: Facebook Godfried Bomans Genootschap.
Voor het plaatsen van deze bijdrage is toestemming verleend.