Het begint al twee weken voor Sinterklaas. Lootje trekken, kennis nemen van het onbegrijpelijke verlanglijstje van een familie- of gezinslid, allerlei winkels aflopen op zoek naar de mooiste cadeaus en dat nog laten vergezellen van een puntig gedicht ook. Dit alles kost tijd. En dan zijn er nog de surprises. Hoeveel goed bedoelde kleinigheden worden er niet tussen krantensnippers, watten, houtpulp en piepschuim in veel te grote dozen gestopt! Want creatief moet het zijn. Soms benijd ik gewoon die bijstandsmensen die helemaal geen Sinterklaas vieren. Wat moeten die lui een tijd overhouden; zalig lijkt me dat!
Gelukkig wordt het al gauw kerst. De etalages getuigen daar al van, zodra Sinterklaas zijn hielen heeft gelicht. Dus kopen we een kerstboom en die wordt elk jaar groter. Met kluit natuurlijk, want die afvallende naalden zijn funest voor het tapijt. Wordt het dit jaar een zilverspar? Of toch liever die mooie blauwe? Het model moet natuurlijk wel goed zijn en vooral: hoe doet de boom het in combinatie met ons porselein, tafelzilver en moderne schilderwerk? Dat zijn geen kleine problemen.
Er komt een kerstboom. Optuigen met ballen, slingers, veel lichtjes en glimmende frutsels. Elk jaar meer, want grotere boom. Natuurlijk mogen de cadeaus onder de boom niet ontbreken; de Sint vergeet ieder jaar wel iets.
En wat zullen we dit jaar eten? Haas of kalkoen is van vroeger. Reerug met kaviaar hebben we wel gehad, dus toch maar weer gewoon struisvogel? Bushmeat misschien. Zebra schijnt erg lekker te zijn, mits goed klaargemaakt en de salesmanager van de andere afdeling heeft laatst gebraden chimpansee gegeten en daar schijnt niks mis mee te zijn. En weet je nog vorig jaar op safari in Malawi? Gnoe met reepjes wrattenzwijn. Een culinair hoogstandje! Schijnt dat zoiets hier niet te krijgen is! Je snapt niet dat restaurants niet veel soepeler op de vraag inspelen.
En dan het steeds terugkerende probleem: waar zullen we eten? In ieder geval niet weer bij jouw ouders. Die scène met Floris Jan vorig jaar ben ik nog niet vergeten. Ik weet een sfeervol restaurant in de Duitse Eifel. Hopen dat er sneeuw ligt.
Maar wat doen we met moeder? Die kunnen wij er dus niet bij hebben. Zullen we Thea vragen of die niet iets met haar kan doen? Nee, want daar zit ze al met Oud en Nieuw. Ach, ja. Misschien kan ze een dagje naar Frits en Elsemiek. Die hebben geen kinderen. Is ook gezellig voor hen.
Elk jaar genieten we van ons kerstmaal. Vet lekker en lekker vet. Soms eet je bijna teveel. Dat is best vervelend hoor, want dan speelt mijn maag zo op en wrijven helpt niet. Dan ben ik soms jaloers op zo ’n asielzoeker die geen kerst viert en nergens last van heeft. En dan moet het grootste feest nog komen! We slaan ieder jaar flink wat vuurwerk in, ook illegaal. Moet kunnen. Oliebollen halen, Youp Van ’t Hek, champagne, stunten met vuurwerk, ambulance erbij. Dat blauwe zwaailicht doet het altijd goed zo ’n nacht.
Jammer dat het weer januari wordt.
Kay Balsema