In het begin van de vorige eeuw telde Fryslân drie herkenbare hondensoorten, ten eerste de wetterhoun, die met name in het merengebied voorkwam. Ten tweede de stabyhoun uit het woudengebied, ‘bijke’ werd veelal ingezet als mollenvanger. En tenslotte de Friese windhond die werd gebruikt voor de lange jacht. Toen deze jachtvorm in 1923 werd verboden, verdween deze hond langzamerhand van het toneel.
Bijgaande foto werd ook omstreeks 1923 genomen, aldus inzender Wim Jellema. In zijn familie circuleert een artikel van de Leeuwarder Courant uit 1995, waarin staat dat de lange jacht werd bedreven door rijkere boeren en voordat de jacht aanving de honden eieren met cognac kregen. Deze laatste mededeling is met name interessant vanwege het anekdotisch gehalte.
Kynoloog Ria Hörter legt uit dat de lange jacht geen betrekking heeft op de tijdsduur, maar op de lichaamslengte van de jagende honden. Bij de lange jacht zijn windhonden in staat het wild op eigen kracht, snelheid en uithoudingsvermogen te pakken en te doden. De lange jacht vond in Fryslân plaats op vlakke en uitgestrekte velden waar met name op hazen werd gejaagd.
Wiebe Dooper
Geraadpleegde bron:
https://www.windhonden.nl/jacht.htm