In de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw werden traditionele maatschappelijke patronen, ook binnen het onderwijs, doorbroken. Vanuit de onderwijspedagogiek stroomden er goede gedachten naar de pedagogische academies en lerarenopleidingen om leerlingen in de lespraktijk meer individuele aandacht te geven.
Dat uitgangspunt stond ook centraal in de lessen vakdidactiek en onderwijskunde aan de lerarenopleiding Ubbo Emmius in Leeuwarden, waaraan ik in de periode 1978-1984 studeerde. Begrippen als dyslexie, autisme, borderline, et cetera, kwamen nog niet langszij. Het daaropvolgend decennium waren deze echter niet meer weg te denken binnen de zorgteams van het voortgezet onderwijs. Binnen die teams waren professionele hulpverleners als (onderwijs)psychologen actief, maar ook docenten die opgeleid waren tot vertrouwenspersoon, coach, zorgcoördinator en vergelijkbare functies.
Door het zorgteam verschoof de aandacht binnen de schoolmuren van leergedrag naar kwetsbaar gedrag. En stap voor stap drong het tot de gewone vakleraar door dat steeds meer leerlingen waren voorzien van een zogenaamd rugzakje. Aan leerlingen toegeschreven kwetsbaar gedrag beïnvloedde ook beoordelingen tijdens rapportenvergaderingen. Een jammerlijke zaak.
Wiebe Dooper