Ondanks hun aanvankelijke verbijstering konden de wereldwijde wetenschappers, de antropologen, biologen en biotechnologen, paleontologen, fysici, medici en psychologen er niet langer omheen: ze moesten een harde en verontrustende conclusie trekken. Dat menselijke beschavingen na grote bloei op enig moment over de top gaan, was genoegzaam bekend. De geschiedenis toonde tal van voorbeelden: de oude Egyptische beschaving, het Romeinse Rijk, de oude Grieken, de Mayacultuur (met enige hulp van buitenaf), en ook het Avondland zou dat lot wel treffen. Maar van de evolutie was toch altijd de gedachte geweest dat deze immer zou voort ontwikkelen naar een hoger plan. Aan een omslagpunt in de evolutie, de degeneratie van de soort, was in wetenschappelijke kring nog nooit serieus gedacht. Een contraevolutie. Toch waren de tekenen onmiskenbaar. Al betrof het dan de degeneratie van één soort: de mensheid.
Daarvoor hoefde je niet alleen naar de Verenigde Staten te kijken, waar als barbapapa’s en barbamama’s voorthobbelende vleesklompen met baseballcaps, happend in broodjes hamburger allang geen clichébeeld meer waren. Het was een overweldigend dagelijks straatbeeld. En het gemiddeld IQ holde achteruit. Dit weerspiegelde zich ook al ruim een decennium in ’s lands politiek, waar van samenwerking in het landsbelang geen sprake meer was, en een narcistische idioot president kon worden, en mogelijk zelfs tot tweemaal toe.
In Europa was het niet veel beter. Bij de talrijke verkiezingen aldaar werd ook allang niet meer gestemd op basis van een rationele afweging van argumenten, doch louter op het gevoel. Dat van de onderbuik. Docenten en hoogleraren wisten het: de leerprestaties der leerlingen en studenten bleven steeds verder achter. De eisen werden omlaag bijgesteld, het jaarlijks aantal te behalen studiepunten werd verlaagd. Maar nog lag de lat niet laag genoeg. Autorijschoolhouders (oeps, lang woord; nou vooruit: rijinstructeurs, oeps, botsende klinkers) wisten het ook allang: het gros slaagde niet meer voor het theoretisch examen, meermaals. En onder het rijden wilden ze op hun mobieltje kijken. Hele volksstammen deden dagelijks niet anders dan op knopjes drukken van wat slimme telefoons werden genoemd en staarden naar filmpjes waarop medemensen debiele dansjes uitvoerden, en jonge katjes die zo koddig speelden. Alle tv-zenders waren vergeven van realitysoaps en kookprogramma’s waarin de getoonde te bereiden gerechten steeds eenvoudiger werden. Hoe minder ingrediënten hoe beter, hoe minder pannen op het vuur, hoe beter. Het zou niet lang meer duren of de programma’s zouden tonen hoe een blik snert open te trekken en op te warmen. Recreatief lezen was een curiositeit aan het worden. De gemiddelde woordenschat verpauperde horender oren. Hele horden verminkten zichzelf met tattoos. Rijkelijke tekenen van de infantilisering der mensheid.
De voortplanting ging echter onverminderd voort. Ook dit verontrustte de wereldwijde wetenschappers. De Neanderthalers waren wellicht niet hoogbegaafd geweest, maar ze hadden ruimte zat om elkaar niet in de weg te zitten en elkaar niet de hersens in te slaan. En ze leefden samen met de natuur. Met een massaal opeengepakte debieliserende wereldbevolking viel het ergste te vrezen. Wellicht, zo dachten de wetenschappers, was er nooit hoog ontwikkeld buitenaards leven ontdekt, omdat dat zich reeds miljoenen jaren geleden zelf had vernietigd. De mensheid was nog niet zover, maar al meer dan een behoorlijk eind op weg.
De kwestie voor de wereldwijde wetenschappers was, hoe de aarde en de mensheid te redden voordat de bestiale mensheid de zelfdestructie had ingezet of nog erger, voltooid. Deze vraag stelde de wetenschappers voor ethische en morele dilemma’s. In het antwoord lag onomstotelijk besloten dat niet de gehele gedegenereerde mensheid gered kon worden, wegens teveel en wegens niet wenselijk. De mensheid terugbrengen op een hoger plan en het voor generaties veilig stellen van de aardbol, hield de uitroeiing van grote aantallen van de contraevolutionaire soort in, met behoud van het goede. Om kort te gaan: het plat bombarderen van alle dichtbevolkte steden en gebieden. Atoombommen zouden efficiënt zijn, maar hun doel ruimschoots voorbijschieten in het achterlaten van een vernietigde, onbewoonbare planeet, de neutronenbom was een mythe, dus bleven conventionele ballistische raketten over. Met alle culturele bijkomende schade van dien. Oké, dan de steden met hun kerken en kathedralen, kastelen, torens, bruggen en andere historische gebouwen, de musea en theaters maar kapot. De natuur, het dierlijk en plantaardig leven, diende zoveel mogelijk gespaard te blijven.
Heimelijk trokken de wereldwijde wetenschappers hun plan, en in nog dieper geheim gingen ze tot de voorbereidingen over. Er moesten overal op de wereld geheime ondergrondse bunkers komen, als Arken van Noach, voor de schuilende wetenschappers, man en vrouw, van alle mogelijke disciplines en menselijke rassen, kunstenaars en de laatste resten intellectuele elite. Men wilde wel een post apocalyptische pluriforme humaan holistisch culturele utopiaanse duurzame samenleving. Ja, als je het toch voor het kiezen had. Er werd vast een Wereldwijde Grondwet opgesteld, met rechten voor mens, plant en dier. Een geheim wereldwijd elektronisch en logistiek netwerk werd ontwikkeld en in werking gebracht. Alles werd minutieus tot in de kleinste details voorbereid. Nu alleen de bommen nog. Het aftellen naar Uur Nul kon beginnen. De complotdenkers hadden niets in de gaten van deze Great Reset, zelfs paranoia vereist nog enige verstandelijke vermogens.
Er volgde een wereldwijd oorverdovend geknal en gedreun, en een inferno zoals de wereld nog nooit had gezien, en nooit meer zou zien. De enorme meteorietinslag hadden de wereldwijde wetenschappers in hun volledige bekommering om hun heimelijk wereldreddend plan niet zien aankomen. Ook God was verrast, maar zag dat het goed was. De geest van Darwin, nog meer verrast, deelde die mening.
© Dolf Alberts