“Mevrouw Van der Meulen?” Het bleef stil in de wachtkamer. De verpleegster keek in het rond, maar niemand reageerde. Ik weifelde wat en probeerde haar blik te vangen. Dat zag ze. “Meneer Van der Meulen?” Die was ik wel en ik mocht mee naar de ‘gipskamer’. “U kunt in die rode stoel gaan zitten.” Ik keek verbaasd om me heen, er stonden alleen blauwe stoelen. Ze lachte er zelf om. “Nou, dat gaat allemaal lekker,” zei ze, “ik bedoel natuurlijk die blauwe stoel.” Overbelasting in de zorg?
Het is alweer een paar jaar geleden dat ik in het ziekenhuis kwam voor nieuw gips om mijn pols. Een week eerder was die al in het gips gezet. In Sneek, door een verpleegster uit Koudum, hoe mooi kun je het hebben. De avond daarvoor was ik gevallen op onze tennisbaan en daarna werd mijn pols dikker en dikker en deed me steeds meer pijn. Dus mijn vrouw had de huisartsenpraktijk hier in Koudum gebeld. Het zou wel meevallen, zei de dokter, maar hij stuurde me toch maar eventjes naar Sneek. Op de foto was een mooie breuk te zien in het botje tussen pols en duim.
Sinds ik in Koudum woon, tennis ik. Niet op hoog niveau, maar dat doet bijna niemand op onze vereniging. “Tennisvereniging Oeverzwaluwen Koudum is een kleine, actieve en gezellige tennisvereniging met leden van 8 tot 80 jaar” stond tot 2023 op de website van de Koudumer tennisclub. Dat klopte aardig, al zijn er nu ook al leden van boven de 80, dus er staat nu: “van 8 tot 80+”. Het is inderdaad een kleine club, ons ledental haalt de honderd lang niet.
Actief is de vereniging ook. Er wordt uiteraard getennist, maar sinds 2023 is er dankzij een nieuw groepje vrijwilligers een nieuw toernooi in het leven geroepen: het Koudumer Beantsje Toernooi. Dat is zo succesvol verlopen in de eerste week van juli, dat het toernooi ook in 2024 gespeeld is en in 2025 ook weer op de agenda staat. En gezellig is de vereniging zeker: de nazit is nog wel zo belangrijk als het tennissen zelf. Onder andere via een goede baromzet lukt het ons clubje prima om voort te bestaan. “We doen het voor de club”, hoor je dan ook wel eens bij een nieuw rondje.
Maar er wordt bij vlagen serieus getraind en daar deed ik ook aan mee. Ik had de illusie dat ik mijn tennisspel nog flink kan verbeteren. Dat kwam omdat ik nog niet zo lang tenniste en er waren nog genoeg dingen om te leren. Een beetje fatsoenlijk serveren bijvoorbeeld. Tegelijkertijd moet ik leren dat ik op een leeftijd kom dat niet alles meer kan en heb ik intussen ook al een nieuwe heup. Maar goed, een paar jaar geleden zou ik een iets te harde bal, te ver achterin het veld, nog wel even terugslaan. Zo verloor ik mijn evenwicht en kwam ik op de gipskamer in het ziekenhuis terecht.
Enkele dagen na dit ziekenhuisbezoek wilde onze voorzitter wat dingetjes doornemen die te maken hadden met de bouw van een terrasoverkapping op ons tennispark. Die overkapping stond voor een groot deel al, maar er moesten nog wat klusjes worden gedaan. Onze voorzitter stond er bij het overleg wel wat alleen voor: de penningmeester was door zijn rug gegaan en de secretaris had zijn pols in het gips. Wij konden het kleinste klusje niet eens doen. “Jullie doen er ook alles aan om niet met de bouw te hoeven meehelpen,” grapte de voorzitter nog. Tenminste, ik ga ervan uit dat het een grapje was.
Maar hoe klein onze vereniging ook is, er zijn eigenlijk altijd wel vrijwilligers te vinden om met van alles en nog wat te helpen. De één is specialist geworden in het onderhoud van de gravelbanen, de ander kan een kapotte wc repareren, weer iemand kan lampen hoog in de lichtmasten verwisselen. Sommigen onderhouden de bloemperkjes en breiden de tuin op het tennispark steeds verder uit, anderen schilderen het clubhuis of zorgen voor de kantine. Of maken de terrasoverkapping af, want dat is toen toch ook mooi gelukt.
Kijk, met zulke vrijwilligers is het niet moeilijk om in het bestuur van zo’n kleine, actieve en gezellige tennisvereniging in Koudum te zitten. Want ik was nog geen jaar lid of ik werd tot secretaris van de vereniging benoemd. Op de jaarvergadering had ik dat nog kunnen afhouden, maar na het tweede wijntje op de nazit van die vergadering was ik de klos. Oké, dat klinkt een beetje te negatief, want hoewel vergaderen niet mijn hobby is, zijn ook de bestuursvergaderingen van onze tennisvereniging heel goed te doen.
En op 6 april 2025 vierde Oeverzwaluwen Tennis haar vijftigjarig bestaan. Daarover later meer.
© Jelle van der Meulen