De lucht spant grijs, zie hoe de herfst begint:
ijl wordt het zonlicht en het riet vergeelt
en buigt zich verend in de speelse wind,
die aarzelend de zware pluimen streelt.
Het fruit werd rijp, een vroege aster bloeit
reeds in een tuin, alsof nu pas een zacht
seizoen begon, maar langs de wegen stoeit
een ritselende gele blaadrenvracht.
Zie hoe het water ginds de dijk bespoelt,
die eeuwenlang de golven heeft getart –
eindeloos spel, – en wie het ziet gevoelt
een vreemd gemis aan ruimte in zijn hart.
En weet dat God, het onvermoeide Kind,
met blad en bloei, met dood en leven speelt;
het is september en het riet vergeelt
in ijle zon, – zie hoe de herfst begint.
A. Marja (1917-1964)
Uit: Waar ik ook ga, 1945.