De partijen van de waarschijnlijke oppositie zullen hun lijdelijkheid moeten afleggen.
(tekst: J.Th.J. van den Berg op Parlement.com)
Zo’n kleine vijftig jaar geleden besloten de PvdA, D66 en de PPR om, op weg naar de verkiezingen van 1971 een ‘schaduwkabinet i’ te vormen, enigszins naar het voorbeeld van het Britse Lagerhuis. Het Nederlandse experiment werd in 1972 in aangepaste vorm herhaald1). Probleem van zo’n progressief schaduwkabinet was (en is) dat het weinig kans maakte een parlementaire meerderheid te verwerven. Mede daarom was dat schaduwkabinet onder aanvoering van Joop den Uyl i ook niet aanstonds een doorslaand succes onder de kiezers.
Toch had het wel een positief effect, omdat het hielp de samenwerkende partijen te voorzien van een nieuw élan. Want ook zonder meerderheid in de Tweede Kamer kon het experiment helpen de invloed van de drie samenwerkende partijen te versterken. Jammer was misschien dat er uiteindelijk geen duurzame vorm aan werd gegeven, voornamelijk omdat de samenwerking in 1973 leidde tot de vorming van het kabinet-Den Uyl i, waarin PvdA, D66 en PPR i domineerden. Het korte-termijndoel werd er in zekere zin mee bereikt; de langere termijn verdween naar de achtergrond.
U kunt verder lezen via: Vorm een schaduwcoalitie – Parlement.com