Het lijkt er veel op dat de VVD de problemen opzoekt in plaats van oplost.
(tekst: J.Th.J. van den Berg op Parlement.com)
Toen de groep rond P.J. Oud i en de Partij van de Vrijheid i in 1948 fuseerden, gaf Oud de nieuwe partij de naam mee van Volkspartij voor Vrijheid en Democratie. Met die volkspartij – bestemd voor alle geledingen van het volk – wilde het maar niet lukken. De VVD was en bleef tot in de jaren zeventig een vrijzinnig-protestantse elitepartij, sterk in plaatsen als Wassenaar, Bloemendaal en Blaricum, maar elders een kleine minderheid.
Totdat Hans Wiegel i er in de jaren zeventig alsnog een volkspartij van wist te maken, daarbij ongetwijfeld geholpen door secularisatie en individualisering. Maar, de prijs ervan was het ontstaan van vleugels in de partij, waarbij de ene bleef staan voor een zekere ‘deftigheid’ en de andere voor een meer populistische stijl. Dat kon voor interne wrijving zorgen, maar Wiegel slaagde erin de eenheid te bewaren, evenals later Frits Bolkestein i en in de loop van deze eeuw lukte het Mark Rutte.
Ruttes beloning bleef niet uit: hij werd de eerste liberale premier sedert 1918 en bleef dat langer dan wie dan ook. Met uitzondering van de periode tussen 2007 en 2010 nam de VVD bijna dertig jaar deel aan de regering.
Leest u verder via: De VVD en de ‘wet van Murphy’ – Parlement.com