Weet je het water waar wij samen stonden?
De winter droomde in ’t lage wilgenhout
En ’t zwijgen, dat ons samen heeft gebonden
Was jong als bloesem- maar verstild en oud
Als ’t gouden riet, waarlangs het water rilde
Dat koel en zwart voorbij ons zwijgen vlood
En ons vereende in de grote stilte
Die eeuwig zwijgt om liefde, droom en dood.
Een ogenblik heb je me aangekeken
En het verlangen sprakeloos verstaan
Dat in de lentezon voorgoed zal breken
En aan mijn bitterheid te gronde gaan.
Maar langs het water waar wij samen stonden
Bloeit dan opnieuw ’t lage wilgenhout
En ’t zwijgen dat ons samen heeft gebonden
Zal jong als bloesem zijn en eeuwenoud.
Piet Hoogenboom (1911-1977)
Het vers is gewijd aan zijn joodse geliefde
die niet terugkeerde uit Auschwitz.