Verslaggever Thereza Langeler schrijft voor Dagblad van het Noorden en Leeuwarder Courant een eenzijdig artikel over stikstof. Nergens tref ik iets aan over De Stikstoffuik, de publicatie van wetenschapsjournalist Arnout Jaspers die zoveel indruk maakt.
Snap jij nog waar de stikstofaanpak heen gaat? ‘Als we niks doen, gaat het land echt op slot’, staat boven Langelers artikel. Ze legt goed uit dat de Europese Unie geen wetgeving heeft die stikstofpercentages dwingend voorschrijft. In plaats daarvan zijn er bepalingen met betrekking tot de natuur, zoals de Vogelrichtlijn (1979) en de Habitatrichtlijn (1992), waarin biodiversiteit wordt geregeld. Ze haalt verder ecoloog Han Olff van de Rijksuniversiteit Groningen aan. Hij legt gedegen uit waarom provincies en het Rijk de stikstofpercentages terug horen te dringen.
Het artikel van Langeler was echter minder eenzijdig als ze enkele gegevens had aangestipt uit De Stikstoffuik, het veelbesproken boek van Arnout Jaspers. In deze uitgave staat onder meer:
In Nederland is het toegestaan om per bedrijf 0,07 gram stikstof per hectare per jaar uit te stoten in de omgeving van kwetsbare natuur. In Duitsland is 300 gram toegestaan, in Denemarken 700 gram: 10.000 keer meer dan in ons land.
Bij deze 0,07 gaat het om één vogelpoepje, luidt de inmiddels populaire uitspraak van Jaspers. De Nederlandse boer mag dus niets doen, ’terwijl aan de Duitse kant van de grens een boer allerlei dingen mag doen’. Deze krijgt daar ook nog subsidie voor. Onbegrijpelijk.
Merkwaardig dat Langeler lezers van DvhN en LC dergelijke stikstofinformatie onthoudt.
Wiebe Dooper
Geraadpleegde bronnen: