In maart 1972 publiceerde de Club van Rome het rapport ‘Grenzen aan de groei’. De boodschap was helder, indien er aan: bevolkingsgroei, wereldwijde consumptie, industriële productie en gebruik van grondstoffen geen halt werd toegeroepen, zou het menselijk leven op aarde worden bedreigd.
Inmiddels zijn we ruim vijftig jaar verder en lezen we dagelijks de noodzaak van allerlei maatregelen die in het teken staan van het Klimaatakkoord van Parijs, dat in 2015 door 195 landen werd
gesigneerd. Een zeer belangrijk onderdeel is dat landen verplicht zijn om in 2030 ‘minimaal 49 procent minder broeikasgassen uit te stoten dan in 1990’. In 2019 werd in en voor Nederland het definitieve Klimaatakkoord vastgesteld. Uitvoering daarvan gaat gepaard met een scala aan beleidsmaatregelen, plannen, opties, concepten, modellen, wetten, voornemens en verwachtingen.
In deze grove schets spelen politici natuurlijk een hoofdrol. Jammer genoeg hebben ze die halve eeuw te weinig aan zelfkritiek gedaan. Als er vanaf 1972 grootschalige maatregelen waren getroffen, was er momenteel geen sprake van een zogenaamde klimaatgekte.
Hedendaagse politici vertrouwen erop dat voorgestelde maatregelen werken. Die moeten effect hebben, want anders gaat de wereld verloren. Iedereen hoort dat te begrijpen! In het gehele proces wordt boeren, burgers en buitenlui een schuldgevoel aangepraat. Alsof ik de leerstellingen van Calvijn hoor.
Wiebe Dooper
Geraadpleegde bronnen
https://historiek.net/club-van-rome-grenzen-aan-de-groei-1972/80577/
https://natuurenmilieu.nl/