Buma beschikt over een plotte pen. Hij presenteert onder het kopje Imploderen, vanaf pagina 34, een interessante terugblik op het CDA. Onder de premiers Dries van Agt en Ruud Lubbers vierden de christendemocraten politieke hoogtijdagen. Daarna ging het flink mis.
De dominantie van het CDA was in 1994 voorbij. De bijna almachtige premier Lubbers hield het voor gezien en werd opgevolgd door Elco Brinkman als politiek leider. Onder zijn lijsttrekkerschap viel het CDA met de Tweede Kamerverkiezingen in dat jaar terug van 54 naar 34 zetels. En Buma maakte in 1994 zijn debuut als fractiemedewerker voor het CDA.
Er volgden twee Paarse-kabinetten onder PvdA-premier Kok, 1994-2002. Nog voor het verkiezingsjaar 1998 aanving, kwam Jaap de Hoop Scheffer in plaats van Enneüs Heerma naar voren. Onder aanvoering van De Hoop Scheffer verloor het CDA wederom met de Tweede Kamerverkiezingen in 1998 5 zetels. Buma schrijft dat vanaf deze tijd de ‘oude bloedgroependiscussie volkomen oninteressant’ werd gevonden.
In 2001 ruimden partijvoorzitter Marnix van Rij en politiek leider De Hoop Scheffer het veld. En toen kwam Balkenende ‘uit de puinhopen’ tevoorschijn, die Buma afschildert als een wetenschappelijk-ideologisch geschoold persoon en een christendemocraat die ‘goed nagedacht had over de grondslagen van de samenleving. Negen dagen na de vreselijke moord op Pim Fortuyn vonden er op 15 mei 2002 landelijke verkiezingen plaats die het CDA won. De christendemocraten stegen van 29 naar 43 zetels, een winst van 14.